اثبات لعن

خداوند در قرآن می فرماید: «إنَّ الَّذینَ یُؤذُونَ اللهَ و رَسُولَهُ لَعَنَهُمُ اللهُ فِی الدُّنیا و الآخِرَةِ و اَعَدَّ لَهُم عَذاباً مُهیناً» (هر کس خدا و پیامبر را اذیت کند خدا آنها را در دنیا و آخرت لعنت می کند و عذابی خوار کننده برای ایشان مهیا ساخته است.)[1]

با در نظر گرفتن این حدیث متواتر نبوی به نقل از کتب معتبر شیعه و اهل سنّت که پیامبر اکرم صلّی الله علیه و آله و سلّم فرمودند: «فَاطِمَةُ بَضعَةٌ مِنِّی مَن آذاهها فَقَد آذانی و مَن آذانی فَقَد آذَی اللهَ» (فاطمه پاره تن من است، هر کس او را اذیت کند مرا آزرده و هرکی مرا آزار دهد خدا را آزرده است.)[2]

و نیز با در نظر گرفتن این حدیث: عن عُمر بن خطّاب قال: قالَ رسول الله صلّی الله علیه و آله و سلّم: «اِحفَظونی فی عِترَتی و ذُرِیَّتی فَمَن حَفِظَنی فیهم حَفَظَهُ الله «اَلا لَعنَةُ الله عَلَی مَن آذانی فِیهِم» ثلاثاً»[3] (عمربن خطّاب «لعنة لله علیه» گفت: پیامبر صلّی الله علیه و آله و سلّم فرمودند: حرمت مرا در عترت و ذریّه ام حفظ کنید، هرکس حرمت مرا در آنان حفظ بدارد، خدا او را حفظ کند و بدانید لعنت خدا بر کسی که مرا در مورد آنان آزار دهد و اذیّت نماید و سه بار این کلام را تکرار نمودند.)

و با توجه به این که حضرت زهرا سلام الله علیها فرمودند: «فَوَ الله لَقَد آذَیتُمانی»[4] (پس به خدا سوگند این دو نفر (عمر و ابابکر) مرا اذیّت کردند) و این که ابن ابی الحدید می گوید: « حضرت فاطمه سلام الله علیها از دنیا رفتند در حالی که از عمر و ابابکر سخت غضبناک بودند»[5]

بنابراین این دو نفر (عمر و ابابکر) حضرت فاطمه سلام الله علیها را اذیّت کردند و به تبع آن طبق حدیث متواتر نبوی و دومین حدیث مذکور، خدا و پیامبر اکرم صلّی الله علیه و آله و سلّم را آزردند و و طبق آیه قرآن خدا آنها را دنیا و آخرت لعنت کرده است.

---

1. سوره احزاب، آیه 57                                                                     

2. صحیح بخاری، ج5، ص26/ صحیح مسلم، ج4، ص193

3. الامالی (طوسی) ، ص69، ح101

4. بحارالانوار، ج29، ص158

5. شرح نهج البلاغه، ج6، ص50

تبرّی مقدّم بر تولّی

امام صادق علیه السلام می فرمایند: «کَذَّبَ مَنُ ادَّعَی مَحَبَّتَنا و لم یَتَبَرَّئ مِن عَدُوِّنا» (دروغ می گوید کسی که ادّعای محبت ما را می کند ولی از دشمن ما بیزاری نمی جوید.)[1]

یعنی تولّی و دوستی اهل بیت علیهم السلام زمانی پذیرفته می شود که تبرّی و دشمنی با دشمنان اهل بیت علیهم السلام باشد. از این حدیث ارجحیّت تبرّی بر تولّی مشخص می شود.

چنانچه در زیارت عاشورا نیز صد مرتبه لعن بر ظالمین مقدم بر سلام و درود بر امام قرار داده شده و در کلمه توحید اوّل نفی همه خدایان می شود و سپس اثبات وجود الله «لا إله إلاّ الله». همجنین در قرآن آمده: «أشِدَّاءُ عَلَی الکُفَّارِ رُحَماءُ بَینَهُم» (یاران پیامبر در برابر کفّار بسیار سخت و قوی دل و با یکدیگر بسیار مهربانند.)[2]پس تولّی مقدم بر تبرّی است؛ زیرا وجود مقدّس پیامبر صلّی الله علیه و آله و سلّم و اومه اطهار علیهم السلام مظهر همه خیرات و نیکی ها می باشند و تمام موجودات و انسانها اعم از کافر و مومن ذاتاً و فطرتاً با نیت پاک، آن بزرگواران را دوست دارند مگر کسانی که زنگار کفر و عناد، فطرت آنها را آلوده کرده باشد، همان گونه که هم اکنون نیز بسیاری از غیر مسلمانان به اهل بیت علیهم السلام علاقه مند هستند. پس مرز ایمان و کفر در تبرّی از هم جدا می شود.

---

۱. بحار الانوار، ج27، ص58

۲. سوره قتح، آیه29

تبریک ۱۷ ربیع الاول

 

امشب سخن از جان جهان باید گفت    توصیف رسول(ص) انس و جان بایدگفت

 در شام ولادت دو قطب عالم               تبریک به صاحب الزمان(عج) باید گفت

ولادت حضرت ختمی مرتبت حضرت محمدمصطفی(ص)

و رئیس مذهب شیعه حضرت امام جعفر صادق(ع)

مبارک و پربرکت باد.