سُئِلَ الحُسَینَ علیه السلام:

«لِمَ افتَرَضَ اللهُ عَزَّ و جَلَّ عَلی عَبیدِهِ الصَّومَ؟ قالَ: 

لِیَجِدَ الغَنیُّ مَسَّ الجُوعُ، فَیَعُودَ بِالفَضلِ عَلَی المَساکینَ.» 

از امام حسین علیه السلام سوال شد: 

چرا خداوند روزه را بر بندگانش واجب کرد؟ 

امام علیه السلام فرمود: 

برای این که ثروتمند سختی گرسنگی را بچشد و در نتیجه از زیادی ثروتش به بیچارگان کمک کند. 

(موسوعة کلمات الامام الحسین علیه السلام ص692/حدیث759)

قال الحسین علیه السلام:

«اِنّا لِلّهِ و اِنّا اِلَیهِ راجِعُونَ و عَلَی الاِسلامِ السَّلامِ اِذ قَد بُلِیَت الاُمَّةٌ بِراعِ 

 مِثلَ یَزیدَ، و لَقَد سَمِعتُ رَسولَ اللهِ صلَی الله علیه و آله و سلّم یَقُولُ: اَلخِلافَةُ 

 مُحَرَّمَةٌ عَلی آلِ اَبی سُفیانَ.» 

- امام حسین علیه السلام (در پاسخ به پیشنهاد مروان بن حکم که با یزید بیعت کن) فرمود: 

در این صورت باید گفت: انّا للّه و انّا الیه راجعون و فاتحه اسلام را خواند، زیرا امت اسلام گرفتار چوپانی همانند یزید شده است و من خودم از رسول خدا شنیدم که می فرمود: خلافت بر آل ابوسفیان حرام است. 

(موسوعة کلمات الامام الحسین علیه السلام ص285/حدیث252)

قال الحسین علیه السلام:

«إنَّ المُومِنَ اتَّخَذَ اللهَ عِصمَتَهُ، و قَولُهُ مِرءاتَهُ، فَمَرَّةً یَنظُرُ فی نَعتِ 

المُومِنینَ، و تارَةً یَنظُرُ فی وَصفِ المُتَجَبِّرینَ، فَهُوَ مِنهُ فی لَطائِفَ، و مِن

 نَفسِهِ فی تَعارُفٍ، و مِن فِطنَتِهِ فی یَقینٍ، و مِن قُدسِهُ عَلی تَمکینٍ.» 

- به راستی، مومن خدا را نگهدار خود گرفته و گفتارش را آیینه خود قرار داده است. گاهی صفت مومنان را مد نظر قرار دهد و گاهی وصف ستمگران را از نظر بگذراند؛ پس او از این لحاظ در لطایف و نکته های دلنشین [قرآن] به سر می برد و در خودشناسی موفق است و در پرتو خوش فکری به یقین دست یافته و در سایه پاکی، احساس قدرت [و اعتماد به نفس] پیدا کرده است. 

(تحف العقول/ص432)