تبرّی مقدّم بر تولّی

امام صادق علیه السلام می فرمایند: «کَذَّبَ مَنُ ادَّعَی مَحَبَّتَنا و لم یَتَبَرَّئ مِن عَدُوِّنا» (دروغ می گوید کسی که ادّعای محبت ما را می کند ولی از دشمن ما بیزاری نمی جوید.)[1]

یعنی تولّی و دوستی اهل بیت علیهم السلام زمانی پذیرفته می شود که تبرّی و دشمنی با دشمنان اهل بیت علیهم السلام باشد. از این حدیث ارجحیّت تبرّی بر تولّی مشخص می شود.

چنانچه در زیارت عاشورا نیز صد مرتبه لعن بر ظالمین مقدم بر سلام و درود بر امام قرار داده شده و در کلمه توحید اوّل نفی همه خدایان می شود و سپس اثبات وجود الله «لا إله إلاّ الله». همجنین در قرآن آمده: «أشِدَّاءُ عَلَی الکُفَّارِ رُحَماءُ بَینَهُم» (یاران پیامبر در برابر کفّار بسیار سخت و قوی دل و با یکدیگر بسیار مهربانند.)[2]پس تولّی مقدم بر تبرّی است؛ زیرا وجود مقدّس پیامبر صلّی الله علیه و آله و سلّم و اومه اطهار علیهم السلام مظهر همه خیرات و نیکی ها می باشند و تمام موجودات و انسانها اعم از کافر و مومن ذاتاً و فطرتاً با نیت پاک، آن بزرگواران را دوست دارند مگر کسانی که زنگار کفر و عناد، فطرت آنها را آلوده کرده باشد، همان گونه که هم اکنون نیز بسیاری از غیر مسلمانان به اهل بیت علیهم السلام علاقه مند هستند. پس مرز ایمان و کفر در تبرّی از هم جدا می شود.

---

۱. بحار الانوار، ج27، ص58

۲. سوره قتح، آیه29