قال الحسین علیه السلام:

«إنَّ المُومِنَ اتَّخَذَ اللهَ عِصمَتَهُ، و قَولُهُ مِرءاتَهُ، فَمَرَّةً یَنظُرُ فی نَعتِ 

المُومِنینَ، و تارَةً یَنظُرُ فی وَصفِ المُتَجَبِّرینَ، فَهُوَ مِنهُ فی لَطائِفَ، و مِن

 نَفسِهِ فی تَعارُفٍ، و مِن فِطنَتِهِ فی یَقینٍ، و مِن قُدسِهُ عَلی تَمکینٍ.» 

- به راستی، مومن خدا را نگهدار خود گرفته و گفتارش را آیینه خود قرار داده است. گاهی صفت مومنان را مد نظر قرار دهد و گاهی وصف ستمگران را از نظر بگذراند؛ پس او از این لحاظ در لطایف و نکته های دلنشین [قرآن] به سر می برد و در خودشناسی موفق است و در پرتو خوش فکری به یقین دست یافته و در سایه پاکی، احساس قدرت [و اعتماد به نفس] پیدا کرده است. 

(تحف العقول/ص432)

قال الرّضا علیه السلام:

«مَن جَلَسَ مَجلِساً یُحیَی فِیهِ اَمرُنا، لَم یَمُت قَلبُهُ یَومَ تَمُوتُ القُلُوبُ.» 

- امام رضا علیه السلام فرمود:

هر کس در مجلسی بنشیند که در آن، امر (حظّ و مرام) ما احیا شود، دلش در روزی که دلها می میرند، نمی میرد. 

(بحارالانوار/ج44/ص278)

قال الحسین علیه السلام:

«ألا و أنَّ الدَّعِیَ ابنَ الدَّعِیِّ قد تَرَکَنی بَینَ السِلَّةِ و الذِّلَةِ، و هَیهاتَ لَهُ 

 ذَلکَ مِنّی! هَیهاتَ مِنَّا الذِّلَّةِ!! 

أبَی اللهُُ ذَلک لَنا و رَسُولُهُ و المُومِنونَ و حُجُورٌ طَهُرَت و جُدُودٌ طابَت، 

 اَن یُؤثِرَ طاعَةَ اللِّئامِ عَلی مَصارِعَ الکِرامِ.» 

- آگاه باشید این حرام زاده پسر حرام زاده ما را میان شمشیر و خواری (بیعت) قرار داده، ولی خواری و ذلّت از ما به دور است، ما و ذلّت هرگز!

خداوند و پیامبرش و مومنان و دامنهای پاک و دودمان پاکیزه برای ما نپسندیدند که فرمانبرداری از پست فطرتان را بر جنگ با عزّت برگزینیم. 

(موسوعة کلمات الامام الحسین علیه السلام ص425/حدیث412)