قال الحسین علیه السلام:

«إنَّ المُومِنَ اتَّخَذَ اللهَ عِصمَتَهُ، و قَولُهُ مِرءاتَهُ، فَمَرَّةً یَنظُرُ فی نَعتِ 

المُومِنینَ، و تارَةً یَنظُرُ فی وَصفِ المُتَجَبِّرینَ، فَهُوَ مِنهُ فی لَطائِفَ، و مِن

 نَفسِهِ فی تَعارُفٍ، و مِن فِطنَتِهِ فی یَقینٍ، و مِن قُدسِهُ عَلی تَمکینٍ.» 

- به راستی، مومن خدا را نگهدار خود گرفته و گفتارش را آیینه خود قرار داده است. گاهی صفت مومنان را مد نظر قرار دهد و گاهی وصف ستمگران را از نظر بگذراند؛ پس او از این لحاظ در لطایف و نکته های دلنشین [قرآن] به سر می برد و در خودشناسی موفق است و در پرتو خوش فکری به یقین دست یافته و در سایه پاکی، احساس قدرت [و اعتماد به نفس] پیدا کرده است. 

(تحف العقول/ص432)