خانه تکانی

  زمستان که کوله بارش را جمع می کند و سلانه سلانه از میان کوچه باغ ها  

می گذرد، گویی نوید آمدن  بهار را می دهد. آخر زمستان است که ما را آماده  

آمدن بهار می کند. اگر زمستانی نباشد بهار معنایی ندارد.

  روزهای آخر اسفند روزهای خانه تکانی است. مقدم بهار را با خانه تکانی  

جشن می گیرند. انگار بعد از هر خانه تکانی بهاری است.

 می دانی؟ همه دلتنگ بهارند. بهار رنگ تازگی است؛ رنگ سبزه، رنگ رویش،  

رنگ زندگی.

بهار قدمش را در هر کوچه باغی بگذارد، در دل ها شادی می نشاند.

حالا بلند شو! امسال- و نه به رسم هر سال- سری به خانه دلت بزن. ببین باید 

 با دلت چه کنی که بهار میهمانش شود. گرد گناه از پنجره هایش بروب. دور  

بینداز  هر چه که شایسته میزبانی بهار نیست. بلند شو! بهار خیلی وقت

است که منتظر است. بهار، دلت را رها نمی کند اگر ...اگر ... تو رهایش نکنی.

  فرصتی نیست ...

باید آماده شویم؛

کوچه را آب بزنیم؛

و غبار از رخ آیینه بروبیم ...

         و بشوییم از دل،

                       جای پای گنه و زشتی را.

         شاید او از سر لطف

                     قدمی بر دل ما بگذارد.