قال الحسین علیه السلام:

اِفعَل خَمسَةَ اََشیاءَ و اذنِب ما شِئتَ: 

فَأَوَّلُ ذَلکَ: لاتَأکُل رِزقَ اللهِ و اذنِب ما شِئتَ. 

و الثَّانِی: اُخرُج مِن وِلایَةِ اللهِ و اذنِب ما شِئتَ. 

و الثّالِثُ: اُطلُب مَوضِعاً لایَراکَ اللهُ و اذنِب ما شِئتَ.  

و الرّابعُ: اِذا جاءَ مَلَکُ المَوتِ لِیَقبِض رُوحَکَ فَادفَعهُ عَن نَفسِکَ و اذنِب ما شِئتَ. 

و الخَامسُ: اِذا اَدخَلَکَ مالِکٌ فی النّارِ فَلاتَدخُل فی النّارِ و اذنِب ما شِئتَ. 

- مردی آمد خدمت امام حسین علیه السلام و گفت مردی گناهکارم و نمی توانم از گناه خودداری کنم، مرا موعظه کن. 

- امام علیه السلام در پاسخ فرمود: 

پنج کار انجام بده، بعد هر چه خواستی گناه کن. 

1)     روزی خدا را نخور، هر چه می خواهی گناه کن.

2)     از حکومت و سرپرستی خدا خارج شو، هر چه دلت می خواهد انجام بده

3)     جایی را انتخاب کن که خدا تو را نبیند بعد هر چه می خواهی گناه مرتکب شو.

4)     زمانی که عزراییل آمد روح تو را از بدنت بگیرد او را از خودت دفع کن، هر چه خواستی انجام بده.

5)     وقتی که مالک جهنم خواست تو را وارد آتش کند وارد نشو، بعد هر گناهی که می خواهی انجام بده. 

(موسوعة کلمات الامام الحسین علیه السلام ص773/حدیث559)

قال الصادق علیه السلام:

«بَکَی عَلیُّ بنُ الحُسَینِ علیه السلام عِشرینَ سَنَةً و ما وُضِعَ بَینَ یَدَیهِ طَعامٌ اِلاّ بَکَی.» 

- امام صادق علیه السلام فرمود: 

امام زین العابدین علیه السلام بیست سال (به یاد عاشورا) گریست و هرگز طعامی پیش روی او نمی گذاشتند مگر اینکه گریه می کرد. 

(بحارالانوار/ج46/ص108)

قال الحسین علیه السلام:

«اِرجِع اِلَیهِم فَاِن اِستَطَعتَ اَن تُؤَخِّرهُم اِلی غَدوَةٍ و تَدفَعَهُم عَنّا العَشِیَّةَ 

 لَعَلَّنا نُصَلّی لِرَبِّنا اللَّیلَةَ و نَدعُوهُ و نَستَغفِرَهُ، فَهُوَ یَعلَمُ اَنِّی قَد کُنتُ اُحِبُّ 

 الصَّلاةَ لَهُ و تِلاوَةِ کِتابِهِ و کَثرَةَ الدُّعاءِ و الاِستِغفارِ.» 

- امام حسین (شب عاشورا که لشکر عمر سعد خواست حمله را آغاز کند به برادرش ابوالفضل) فرمود: 

به طرف آنها برو، اگر توانستی آن را تا فردا تأخیر بینداز و حمله آنها را امشب از ما دفع کن تا این که امشب برای پروردگارمان نماز بخوانیم و دعا کنیم و استغفار کنیم، زیرا او می داند که نماز برای خدا و تلاوت قرآن و دعای زیاد و استغفار را دوست دارم. 

(موسوعة کلمات الامام الحسین علیه السلام ص379/حدیث392)