4 روز... تا عید غدیر،روز احسان و نیکی در حقّ مؤمنان باقی است

پنجشنبه چهاردهم ذی الحجّه سال 10 هجری قمری،

26 اسفند سال 10 هجری شمسی، 14 مارس سال 632 میلادی 

     در این روز مکه با میهمان عزیز خود پیامبر خدا صلی الله علیه واله وسلم ، برای همیشه وداع می کند. به فرمان الهی، حاجیان به حرکت در می آیند و سیل جمعیّت که بیش از یکصد و بیست هزار نفر است، به همراه آن حضرت سفر پنج روزه تا غدیر را آغاز می کنند. حتی پنج هزار نفر از اهل مکه و دوازده هزار نفر از اهل یمن، در جهت مخالف مسیر سرزمین خود، برای درک مراسم غدیر همراه حضرت آمده اند.

     زمان ابلاغ مهمترین رسالت نبوی هر لحظه نزدیک تر می شود. دوست و دشمن در این که امیرمؤمنان علیه السلام تنها فرد شایسته برای جانشینی رسول خدایت، شک ندارد؛ چرا که او اوّلین مسلمان و نخستین نمازگزار در پشتِ سر پیامبر صلی الله علیه واله وسلم است. در دعوت نزدیکان – که به « یوم الإنذار » نام برده شده است – او برادر، وصی و جانشین پیامبر صلی الله علیه واله وسلم معرفی می شود. در لیلة المبیت (شب هجرت)، اوست که جان فدای نبوّت می کند. در بدر، اوست که کمر شرک را می شکند. آسمان اُحُد برای او سرودِ « لافتی إلّا علی، لا سیف إلّا ذو الفقار » می سُراید. خیبر را او فاتح است. جای جای قرآن مشحون از فضایل و مناقبِ اوست و این همه را رسول خدا صلی الله علیه واله وسلم بهتر از هر کسی می داند... اما فتنه جویانی در میان پیروانش دارد، که دلهایشان از حسد و کینه نسبت به علی مرتضی علیه السلام لبریز است.

« یا علی، لا یُحبّکَ إلّا مؤمنُ و لا یُبغِضُکَ إلّا منافقُ »

« ای علی!، تو را جز مؤمن دوست نمیدارد و جز منافق کسی با تو دشمنی نمی کند. »

     قلبی که جایگاه ایمان است، علی را دوست دارد. آری، امیرمؤمنان و اولاد او علیهم السلام محور محبّت الهی اند. دوستدار ایشان دوستدار خداست و دلهای اهل ایمان به سویشان پر می کشد. چه زیبا فرموده است امام حسن عسکری علیه السلام :

« فرزندم، مهدی! بدان که دل های مردم طاعت پشه وبا اخلاص، به سان پرنده ای که به سوی لانه پر می کشد، مشتاقانه راهی کوی توست.»[1]

---

 - بحار الانوار / ج 52 / ص 35[1]