حقانیت قران ۳

-۳ اعجاز در قلمرو لفظ و ساختار ظاهری متن
به نظر تمام ادیبان و سخن‎شناسان عرب، قرآن در فصاحت و بلاغت (زیبایی ورسایی) بی‎مانند است. ساختمان ترکیبی کلمات آن و سبک بدیع و اختصاصی آن نه سابقه داشته است و نه تقلیدپذیر ترنّم و آهنگ شعر را با خود همراه دارد،بشاراتش آرام‎بخش روان و هشدارهایش بیدارگر و غفلت‎زداست لکن تخیّل و وزن و قافیه را بر خود نبسته است نزول قرآن مقارن با شکوفاترین عصر ادبی عرب وروزگار اوج فصاحت و بلاغت اوست.[18[در عین حال تمام سخن‎شناسان و سخن‎سرایان در مقابل اوج ادبی قرآن زانوی تواضع زده‎اند، با اختصار به پاره‎ای از عناصر که باعث زیبایی و رسایی وجه ظاهری و سیمای برونی قرآن کریم شده است اشاره می‌شود:

1. استواری و درستی واژه‎ها؛ 2. خوش‎آهنگی واژه‎ها؛ 3. ادب در گزینشواژه‎ها؛ 4. نکته‎رسانی و نکته‎پردازی در گزینش واژه‎ها؛ 5. فراگیریواژه‎ها؛ 6. هماهنگی لفظ و معنی؛ 7. چینش استوار قرآن؛ 8. خوش ادایی.[19

این ویژگی برتر عقل را به غیر بشری بودن قرآن رهنمون می‎سازد. به ذکر نمونه‎هایی از این عناصر بسنده می‎کنیم:
1. استواری و درستی واژه‎ها: یکی از بارزترین کتاب‎های بشر نگاشته،غلط‎انگاری‎هاست، گاهی ادیبان مشهور و توانمند نیز غلط به کار می‎برند. درقرآن مجید نه تنها یک واژه غلط غیرمشهور نیست بلکه یک واژه غلط مشهور هموجود ندارد ابن هشام ادیب توانمند عرب می‌گوید: «لا غیر لحنٌ» به کاربردنواژه «لاغیر» اشتباه است آنگاه خود چندین بار این واژه را به کار بردهاست.[20]

2. ادب در گزینش واژه‎ها: واژه‎هایی که قرآن درباره هم‎بستری و امور جنسی به کار برده کفایی وعفت‎آمیز است از قبیل «رفث»،[21] «مباشرت»[22]، «مس»،[23] لمس«فَأتُوا»[24]، که همگی کنایه عفت‎آمیزی از آمیزش است.[25]
این ویژگی برتر عقل را به غیر بشری بودن قرآن رهنمون می‎سازد.  

[1] . آیت الله جوادی آملی عبدالله تفسیر موضوعی قرآن کریم، قم، اسراء، چ اول، 1378، ج 1، ص 138.
[2] . سوره اسراء، آیه 88.

[3] . سوره هود، آیه 13.

[4] . سوره بقره، آیه 23.

[5] . سوره ص، آیه 2 و سوره مریم، آیه 97.

[6] . سوره نجم، آیه 23.

[7] . سوره حج، آیه 9.
[8] . سوره بقره، آیه 24.

[9] . سوره اسراء، آیه 88 و هود، آیه 13 و سوره یونس، آیه 39.

[10] . سوره بقره، آیه 24.

[11] . ر. ک: مصباح یزدی، محمد تقی، قرآن شناسی، ج اول، (انتشاراتمؤسسه آموزشی و پژوهشی امام خمینی (ره) )، چ اول بهار 88، از ص 123 تا141.

[12] . برای آگاهی بیش‌تر از این نمونه‎ها و ضعف‎شان ر. ک: مصباح یزدی،همان، از صفحه 167 تا صفحه 174 و آیت الله خویی، شناخت و اعجاز قرآن،ترجمه: محمد صادق نجمی و هاشم هریسی، چ اول، 1361، بی‎جا از صفحه 123 تا132 و جواب به مدعیان جدید همانندآوری که در این مرکز تهیه شده و به زودیدر سایت اندیشه قم در اختیار همگان قرار می‎گیرد.

[13] . سوره نساء، آیه 82.

[14] . آیت جوادی آملی، عبدالله، قرآن در قرآن، نشر اسراء، چ دوّم، 1378، ص 139 و 140.

[15] . سید مصطفی علوی، قرآن در آیینه بزرگان، انتشارات بحرالعلوم، قزوین، چ اول، 1378، ص 119.

[16] . سید مصطفی علوی، همان صفحه 118.

[17] . صداقت، سید علی اکبر، قرآن و دیگران، نشر روح، بی‎تا ص 22.

[18] . ر. ک: سعیدی روشن، محمد باقر، علوم قرآن، ناشر مؤسسه آموزشی و پژوهشی امام خمینی (ره) : چ اول تابستان 77، ص 104.

[19] . ر. ک: عرفان حسن، اعجاز در قرآن کریم، ناشر دفتر مطالعات تاریخ و معارف اسلامی، چ اول، 1379 از ص 47 تا 101.

[20] . ر. ک: ابن هشام الانصاری، مغنی اللبیب، الناشر: مکتبه سیدالشهداء، قم، سنه الطبع: 1406 هـ.

[21] . سوره بقره، آیه 187.

[22] . همان.

[23] . آل عمران، 47، مائده، 7.

[24] . سوره بقره، آیه 222.

[25] . ر. ک: حسن عرفان، همان از ص 45 تا 102.