تشکیل مجالس عزا مورد علاقه امامان است

عـزادارى براى ابا عـبدالله الحسین علیه السلام خصوصا، و براى سایر ائمه علیهم السلام که گرفتار مصائب گردیده و با شمشیر یا بوسیله زهر به شهادت رسیده اند عـموما مورد توجه امامان بوده است ، چنانکه ازرى از امام صادق علیه السلام روایت مى کند که به فضیل فرمود:

« آیا مـجالس عـزا بر پا مى کنید و از اهل بیت و آنچـه بر آنان گـذشتـه است صحبت مـى دارید؟ فـضیل گفت : آرى قربانت گردم ، امام فرمود: اینگونه مجالس را دوست دارم پس امر ما را زنده گـردانید که هر کس امـر مـا را زنده کند مـورد لطف و مـرحمت خدا قرار مى گیرد فـضیل ، هر کس از مـا یاد کند یا نزد او از مـا یاد کنند و به اندازه بال مگس اشک بریزد، خدا گناهانش را مى آمرزد اگر چه بیش از کف دریا باشد.» ¹

عزاداران حسین علیه السلام مورد توجه فرشتگان و ائمه اند

مـَسْمـَع کُردین از امـام صادق عـلیه السلام روایت مـى کند که فـرمـود: مـسمـع ، تـو اهل عـراقـى آیا به زیارت قـبر حسین مى روى ؟ عرض کردم : نه من مرد مشهورى هستم از اهل بصره که در نزد مـا طرفـداران خـلیفـه زیادند و دشمـنان مـا از نواصب از اهل قبائل و غیره بسیارند و من ایمن نیستم که به خلیفه برسانند و مزاحم ما بشوند.

فرمود: آیا متذکر مصائب او مى شوید؟ عرض کردم : آرى .

فرمود: آیا از ذکر مصائب حسین ناراحتى به شما دست مى دهد؟

عـرض کردم : آرى به خـدا چـشمـانم پـر از اشک مـى شود که اهل خانه مى بینند و از غذا باز مى مانم .

حضرت فرمود: خدا اشکت را مورد توجه قرار دهد که تو از جمله کسانى به حساب مى آیى که در مصائب ما جزع مى کنند و به خوشحالى ما شاد و به حزن ما اندوهناکند، و بدان که به هنگـام مـرگ پـدرانم نزد تو حضور یابند و سفارش تو را به ملک الموت مى کنند و فـرشتگان قبل از مردن آنچنان بشارتى به تو حضور مى دهند که چشمانت روشن گردد و عـلاقـه و مـحبت فـرشتـه مـرگ بر تو بیش از علاقه مادر به فرزند است سپس اشک در چشمان مبارک امام حلقه زد و چشمان من هم اشکبار شد.

چنانکه ازرى از امام صادق علیه السلام روایت مى کند که به فضیل فرمود:

« آیا مـجالس عـزا بر پا مى کنید و از اهل بیت و آنچـه بر آنان گـذشتـه است صحبت مـى دارید؟ فـضیل گفت : آرى قربانت گردم ، امام فرمود: اینگونه مجالس را دوست دارم پس امر ما را زنده گـردانید که هر کس امـر مـا را زنده کند مـورد لطف و مـرحمت خدا قرار مى گیرد فـضیل ، هر کس از مـا یاد کند یا نزد او از مـا یاد کنند و به اندازه بال مگس اشک بریزد، خدا گناهانش را مى آمرزد اگر چه بیش از کف دریا باشد.»

آنگـاه امـام صادق علیه السلام فرمود: مسمع ، زمین و آسمان در موقع شهادت امیرالمؤمنین بر ما ترحم نموده و گریستند، و فرشتگان از زمین و آسمان بیشتر بر ما گریستند و از هنگام کشته شدن ما اشکهاى فرشتگان قطع نشده و کسى بر ما گریه نمى کند مگر آنکه قـبل از خارج شدن اشک از چشمش مورد لطف و رحمت خدا قرار مى گیرد، اگر یک قطره از آن اشکها در دوزخ افـتـد شعله هاى آتش دوزخ خاموش گردد و از حرارت و سوزندگى باز ایستد.

سپـس فـرمـود: کسى که قـلبش براى مـا به درد آید در وقـت مـردن با دیدن مـا خوشحال و فرحناک گردد و خوشحالى او ادامه خواهد داشت تا در نزد حوض کوثر به ما مـلحق شود، و حوض کوثـر هم با ورود دوستـان مـا خوشحال خواهد شد...²

1. بحارالانوار ج 44/ص 282 و 289.

2. بحارالانوار ج 44 / ص 289.

تربت امام حسین علیه السلام(۱)

توقیع امام زمان علیه السلام

مرحوم آیت الله شهید دستغیب نقل می کند: در توقیع مبارک حضرت مهدی علیه السلام نیز اذن داده شده است که یکی از شیعیان در زمان غیبت صغری می نویسد آیا جایز است ما تربت حضرت سیدالشهداء را با میت در قبر بگذاریم یا با تربت روی کفن بنویسیم. حضرت در پاسخ فرمودند هر دو جایز است و کار پسندیده ای است

وضع فی القبر مع المیت و یخلط بحنوطه انشاءالله

تهذیب الاحکام: ۶ ، ص ۷۶ ؛ بحارالانوار: ۵۳ ، ص

اللهّمّ یا ربّ الحسین بحقّ الحسین إشف صدر الحسین بظهور الحجّة

... لی، [الأمالی للصدوق‏] مَاجِیلَوَیْهِ عَنْ عَلِیٍّ عَنْ أَبِیهِ عَنِ الرَّیَّانِ بْنِ شَبِیبٍ قَالَ دَخَلْتُ عَلَى الرِّضَا 

 ع فِی أَوَّلِ یَوْمٍ مِنَ الْمُحَرَّمِ فَقَالَ لِی یَا ابْنَ شَبِیبٍ أَ صَائِمٌ أَنْتَ فَقُلْتُ لَا فَقَالَ إِنَّ هَذَا الْیَوْمَ هُوَ الْیَوْمُ 

 الَّذِی دَعَا فِیهِ زَکَرِیَّا ع رَبَّهُ عَزَّ وَ جَلَّ فَقَالَ رَبِّ هَبْ لِی مِنْ لَدُنْکَ ذُرِّیَّةً طَیِّبَةً إِنَّکَ سَمِیعُ الدُّعاءِ  

 فَاسْتَجَابَ اللَّهُ لَهُ وَ أَمَرَ الْمَلَائِکَةَ فَنَادَتْ زَکَرِیَّا وَ هُوَ قائِمٌ یُصَلِّی فِی الْمِحْرابِ أَنَّ اللَّهَ یُبَشِّرُکَ بِیَحْیى‏ 

 فَمَنْ صَامَ هَذَا الْیَوْمَ ثُمَّ دَعَا اللَّهَ عَزَّ وَ جَلَّ اسْتَجَابَ اللَّهُ لَهُ کَمَا اسْتَجَابَ لِزَکَرِیَّا ع ثُمَّ قَالَ یَا ابْنَ 

 شَبِیبٍ إِنَّ الْمُحَرَّمَ هُوَ الشَّهْرُ الَّذِی کَانَ أَهْلُ الْجَاهِلِیَّةِ فِیمَا مَضَى یُحَرِّمُونَ فِیهِ الظُّلْمَ وَ الْقِتَالَ  

 لِحُرْمَتِهِ فَمَا عَرَفَتْ هَذِهِ الْأُمَّةُ حُرْمَةَ شَهْرِهَا وَ لَا حُرْمَةَ نَبِیِّهَا صَلَوَاتُ اللَّهِ عَلَیْهِ وَ آلِهِ لَقَدْ قَتَلُوا فِی  

هَذَا  الشَّهْرِ ذُرِّیَّتَهُ وَ سَبَوْا نِسَاءَهُ وَ انْتَهَبُوا ثَقَلَهُ فَلَا غَفَرَ اللَّهُ لَهُمْ ذَلِکَ أَبَداً یَا ابْنَ شَبِیبٍ إِنْ کُنْتَ  

بَاکِیاً  لِشَیْ‏ءٍ فَابْکِ لِلْحُسَیْنِ بْنِ عَلِیِّ بْنِ أَبِی طَالِبٍ ع فَإِنَّهُ ذُبِحَ کَمَا یُذْبَحُ الْکَبْشُ وَ قُتِلَ مَعَهُ مِنْ  

 أَهْلِ بَیْتِهِ ثَمَانِیَةَ عَشَرَ رَجُلًا مَا لَهُمْ فِی الْأَرْضِ شَبِیهٌ وَ لَقَدْ بَکَتِ السَّمَاوَاتُ السَّبْعُ وَ الْأَرَضُونَ لِقَتْلِهِ  

وَ لَقَدْ نَزَلَ إِلَى الْأَرْضِ مِنَ الْمَلَائِکَةِ أَرْبَعَةُ آلَافٍ لِنَصْرِهِ فَوَجَدُوهُ قَدْ قُتِلَ فَهُمْ عِنْدَ قَبْرِهِ شُعْثٌ غُبْرٌ إِلَى  

أَنْ  یَقُومَ الْقَائِمُ فَیَکُونُونَ مِنْ أَنْصَارِهِ وَ شِعَارُهُمْ یَا لَثَارَاتِ الْحُسَیْنِ یَا ابْنَ شَبِیبٍ لَقَدْ حَدَّثَنِی أَبِی  

عَنْ أَبِیهِ عَنْ جَدِّهِ ع أَنَّهُ لَمَّا قُتِلَ جَدِّیَ الْحُسَیْنُ صَلَوَاتُ اللَّهِ عَلَیْهِ أَمْطَرَتِ السَّمَاءُ دَماً وَ تُرَاباً أَحْمَرَ یَا  

ابْنَ شَبِیبٍ إِنْ بَکَیْتَ عَلَى الْحُسَیْنِ ع حَتَّى تَصِیرَ دُمُوعُکَ عَلَى خَدَّیْکَ غَفَرَ اللَّهُ لَکَ کُلَّ ذَنْبٍ أَذْنَبْتَهُ  

صَغِیراً کَانَ أَوْ کَبِیراً قَلِیلًا کَانَ أَوْ کَثِیراً یَا ابْنَ شَبِیبٍ إِنْ سَرَّکَ أَنْ تَلْقَى اللَّهَ عَزَّ وَ جَلَّ وَ لَا ذَنْبَ عَلَیْکَ  

 فَزُرِ الْحُسَیْنَ ع یَا ابْنَ شَبِیبٍ إِنْ سَرَّکَ أَنْ تَسْکُنَ الْغُرَفَ الْمَبْنِیَّةَ فِی الْجَنَّةِ مَعَ النَّبِیِّ وَ آلِهِ صَلَوَاتُ  

اللَّهِ عَلَیْهِمْ فَالْعَنْ قَتَلَةَ الْحُسَیْنِ ع یَا ابْنَ شَبِیبٍ إِنْ سَرَّکَ أَنْ یَکُونَ لَکَ مِنَ الثَّوَابِ مِثْلَ مَا لِمَنِ  

اسْتُشْهِدَ مَعَ الْحُسَیْنِ ع فَقُلْ مَتَى مَا ذَکَرْتَهُ یَا لَیْتَنِی کُنْتُ مَعَهُمْ فَأَفُوزَ فَوْزاً عَظِیماً یَا ابْنَ شَبِیبٍ  

إِنْ  سَرَّکَ أَنْ تَکُونَ مَعَنَا فِی الدَّرَجَاتِ الْعُلَى مِنَ الْجِنَانِ فَاحْزَنْ لِحُزْنِنَا وَ افْرَحْ لِفَرَحِنَا وَ عَلَیْکَ بِوَلَایَتِنَا  

فَلَوْ أَنَّ رَجُلًا تَوَلَّى حَجَراً لَحَشَرَهُ اللَّهُ مَعَهُ یَوْمَ الْقِیَامَةِ .

ریّان بن شبیب، گوید : در نخستین روز ماه محرم، به محضر حضرت رضا علیه السّلام رسیدم. به  

 من فرمودند :

این روز، روزیست که حق تعالی دعای حضرت زکریا علیه السّلام را مستجاب گردانید و او را به یحیی بشارت داد. پس هر که این روز را روزه بگیرد، دعای او مستجاب گردد .

سپس فرمود: محرم، ماهی بود که اهل جاهلیت در زمان گذشته، ظلم و کشتار را در این ماه حرام می­ دانستند ولی این امّت ، حرمت این ماه و پیامبر خود را نگه نداشتند، ذریه­ ی او را کشتند، زنان ایشان را اسیر و اموالشان را به غارت بردند ! خداوند هرگز ایشان را نیامرزد !

ای پسر شبیب ! اگر خواستی بر امری بگریی، برای حسین بن علی و هجده نفر از اهل بیت او گریه کن که هیچ یک در زمین شبیهی نداشتند.

ای پسر شبیب ! اگر بر حسین گریه کنی، تا حدّی که از دیدگانت اشک جاری شود، حقّ تعالی همه­ ی گناهان کبیره و صغیره­ ی تو را می­ آمرزد .

اگر می خواهی خدا را ملاقات کنی و هیچ گناهی بر تو نباشد، پس حسین را زیارت کن ! اگر خواهی در غرفه­ های عالیه­ ی بهشت با رسول خدا و ائمّه­ ی طاهرین محشور باشی، پس قاتلان حسین را لعنت کن .

اگر خواهی در درجات عالی بهشت با ما باشی، در حزن ما اندوهگین، و در شادی ما مسرور  و در ولایت ما استوار باش .

بحارالأنوار /  98 /  102 /  باب 14- فضل زیارته صلوات الله علیه به نقل از امالی مرحوم شیخ صدوق / 112