فضل بن شاذان می گوید: از امام رضا (ع) شنیدم که می فرمود:

هنگامی که خداوند به ابراهیم علی نبیّنا و آله و علیه السلام فرمان داد به جای پسرش اسماعیل علی نبیّنا و آله و علیه السلام، آن قوچی را که فرستاده بود ذبح کند، ابراهیم علی نبیّنا و آله و علیه السلام آرزو کرد که پسرش اسماعیل علی نبیّنا و آله و علیه السلام را به دست خود ذبح می کرد و به ذبح آن قوچ مأمور نمی شد تا به قلبش آن چیزی رسد که به قلب پدری می رسد که عزیزترین فرزندش را ذبح می کند تا با این کار به بالاترین درجه ثواب مصیبت زدگان نائل شود.  

پس خداوند به او وحی کرد: ای ابراهیم! محبوب ترین خلق من نزد تو کیست؟ گفت: پروردگارا، کسی را نیافریده ای که نزد من محبوب تر از حبیب تو محمد صلّی الله علیه و آله و سلّم باشد. وحی شد: آیا او را بیشتر دوست داری یا خودت را؟ گفت: البتّه او را بیشتر از خود دوست دارم. خداوند فرمود: آیا فرزند او را بیشتر دوست داری یا فرزند خودت را؟ گفت: البتّه فرزند او را. فرمود: ذبح شدن فرزند او به دست دشمنانش برای تو دردناک تر است یا ذبح شدن فرزند خودت به دست خودت در راه اطاعت من؟ گفت: پروردگارا، ذبح شدن فرزند او به دست دشمنانش برایم دردناک تر از ذبح فرزندم به دست خودم است.  

فرمود: ای ابراهیم، طائفه ای که گمان می کنند از امّت محمد صلّی الله علیه و آله و سلّم هستند، فرزند او، حسین علیه السلام را پس از وی از روی ستم و دشمنی می کشند؛ همان گونه که قوچ را سر می برند و با این کار مستحقّ غضب من می شوند. ابراهیم علی نبیّنا و آله و علیه السلام با شنیدن این سخن بی تاب شد و قلبش به درد آمد و شروع به گریه کرد. پس به او وحی شد که: ای ابراهیم، ناراحتی تو بر قتل حسین علیه السلام را معادل ناراحتی تو بر فرزندت اسماعیل علی نبیّنا و آله و علیه السلام، در صورتی که او را ذبح می کردی، قرار می دهم و با این کار تو را به بالاترین درجه اهل ثواب در مصیبت می رسانم. 

 و این معنای سخن خداوند است که فرمود: «و فَدَیناهُ بِذِبحٍ عَظیمٍ: و او را در ازای قربانی بزرگی باز رهانیدیم. (صافات/۱۰۷)» و هر نیرو و توانی از خداوند بلند مرتبه و عظیم است. 

(بحارالانوار/ج44/ص225/ح6 به نقل از عیون اخبار الرضا (ع): ج1/ص209/ح10)