۲۳ روز...به عید غدیر خم، برترین عید الهی باقی است

شنبه 

 ۲۵ ذی القعده سال ۱۰ هجری قمری، 

 ۷ اسفند سال ۱۰ هجری شمسی، 

 ۲۳ فوریه سال ۶۳۲ میلادی  

این جا مدینه است. چندی است جارچیان که با صدای بلند در کوی و برزن خبرها را اعلان می کنند، از حج رسول خدا صلی الله علیه واله وسلم سخن می گویند. از این سفر نه تنها اهل مدینه که ساکنان دیگر شهرها و آبادی ها نیز آگاه شده اند. به دستور آن حضرت، منادیانی به اطراف مدینه رفته اند تا همگان مقصد رسول خدا صلی الله علیه واله وسلم را بدانند و پیامبر رحمت را همراهی کنند چه این اوّلین و آخرین حجّ پیامبر صلی الله علیه واله وسلم است. اینک کاروان بزرگ حج، به قافله سالاری برترین مخلوق آفرینش، به سوی مکه حرکت می کند. به دستور آن حضرت مردم لباس احرام برداشته اند. آن بزرگوار خود نیز غسل کرده و کاروان را هدایت می فرمایند. کاروانیان افتخار هم سفری با اهل بیت پیامبر، صدیقه کبری فاطمه زهرا علیها السلام و حسنین علیهما السلام ، را خواهند داشت. قافله عظیم حج، از مدینه خارج می شود و جمعیتی بالغ بر 70 هزار نفر پیاده و سواره، در 7 کیلومتری مدینه و 486 کیلومتری مکه در محلّی به نام «ذوالحلیفه» یا «آبارْ علی» جایی که امروزه مسجد شجره نامیده می شود، متوقّف شده و به دستور پیامبر صلی الله علیه واله وسلم احرام بسته اند و به سوی حرم امن الهی راهی می شوند تا آداب حج را بیاموزند و بدانند که در نبود پیامبرشان، خداوند چراغ هدایت خویش را همچنان روشن و درخشان نگاه خواهند داشت و تا قیام قیامت، کسانی در میان مردمان خواهند بود تا حلقه اتصال زمینیان با آسمان باشند...  

 - ر.ک. کتاب «گاهشماری ایرانی» / ص 317، تألیف احمد بیرشک[1]

 - بحارالانوار، علّامه مجلسی (متوفای 1110 ق.) / ج 37 / ص 201 .[1]

 - الغدیر، علامه امینی (متوفای 1390 ق.) / ج 1 / صص 9 - 10[1]

ثامن

ثامن الائمه یا ثامن الحجج، از آن جا که در زمان امام موسی کاظم علیه السلام انحرافی در مسیر تشیّع صورت گرفت و گروهی برادر بزرگتر آن امام، یعنی اسماعیل پسر امام صادق علیه السلام را امام هفتم می خواندند، پس از آغاز امامت امام رضا علیه السلام در سال 183 هجری قمری پیروان ایشان تأکید فراوانی بر لقب «ثامن» یا هشتم داشتند، تا اشتباه دیگر تکرار نشود.

دوری از تجمّلات

همسر حضرت رضا علیه السلام زندگی داخلی آن حضرت را این گونه توصیف کرده است: سادگی طبع، عبادت دور از ریا و زندگی به دور از تجمّل متداول زمان زندگی امام را تشکیل می داد.

(عیون اخبار الرضا، ج1، ص 178)