14 روز... به عید اهل بیت محمّد صلی الله علیه واله وسلم باقی است

دوشنبه چهارم ذی الحجّه سال 10 هجری قمری، 16 اسفند

سال 10 هجری شمسی، 4 مارس 632 میلادی 

     امروز، کاروان پیامبر صلی الله علیه واله وسلم به « مَرُّ الظَّهْران‌ « رسید و تا شب، در آن جا توقّف کرد. آن گاه کاروانیان شبانه به سوی « سَرِف » حرکت کردند و به جایی رسیدند که منزل بعد از آن، مکه معظَّمه بود. حاجیان دیگری در بین راه به جمع مسافران حرم امن الهی ملحق شده اند. اینک کاروان رسول خدا پذیرای بیش از صد هزار نفر است.

     فِراق مدینه از یار به دهمین روز خود رسیده است و مسجد زیبای نبوی، ده شبانه روز است که    بی فروغ مانده؛ نه پیامبری... نه وصی پیامبر و نه خاندان پاک و مطهّر او.

     سالها پیش، پیامبر اسلام صلی الله علیه واله وسلم ، با ورود به مدینه، شروع به ساختن مسجدی کردند، که قبر شریف آن حضرت اینک در همین مسجد قرار دارد؛ قسمت شمالی مسجد، محّل عبادت و صُفّه های جنوبی آن، آسایشگاه مهاجرانی بود که از مکه با رسول خدا صلی الله علیه واله وسلم کوچ کرده بودند و در مدینه منزلی نداشتند یا محلّ خوابِ انصار فقیر و بی بضاعت بود.

     آری، مسجد رسول خدا صلی الله علیه واله وسلم در مدینه استراحتگاه چهارصد فقیر و بینوا بود که هر یک از آنها از طریق کسب و کار یا با کمک از بیت المال مسلمانان و غنایم جنگی به تدریج، سرمایه ای به دست می آوردند و منزلی می گرفتند.

     در کنار مسجد پیامبر صلی الله علیه واله وسلم ،خانه های جمعی از مهاجران و انصار قرار داشت که برخی از ایشان برای افتخار، از خانه های خود روزنه ها و درهایی به این مسجد باز کرده بودند... جبرئیل نازل شد و چنین پیام آورد: درهای این خانه ها به مسجد، همگی بسته شوند؛ جز در خانه علی علیه السلام.

     جماعتی به اعتراض سخنانی گفتند. این سخنان به گوش پیامبر صلی الله علیه واله وسلم رسید. پس فرمودند:

« ای مردم! بدانید که من فرمان یافته ام جز در خانه علی، در خانه همه مهاجران و  انصار را به مسجد ببندم. شنیده ام که برخی از شما سخنانی گفته اید! به خدا سوگند من از خود نه دری را بستم و نه دری را گشودم؛ بلکه این فرمانی از سوی خداوند است که باید پیروی کنم.»[1]

---

 -بحار الانوار / ج1 / صص 20 و 23[1]