اسناد به آتش کشیدن خانه حضرت زهرا (س)

خانه امیرالمؤمنین (ع) و فاطمه زهرا(س) تنها خانه ای بود که یک درب به داخل مسجد النبی(ص)و یک درب به بیرون داشت. ( سدّ الابواب الّابابه)

این خانه چند بار مورد تعدّی و حرمت شکنی قرار گرفت، عبدالملک مروان این خانه را تخریب کرد (مناقب ابن شهر آشوب، جلد ٢، ص 211) و در موقع اخذ بیعت برای خلافت خلیفه اول و برای تثبیت موقعیت او این خانه مورد هجوم واقع شده و به آتش کشیده شد.

مسعودی در «اثبات الوصیه» صفحه ١٢٣ گوید: «فهجموا علیه و اُحرقوا بابه»

مشهور بودن آتش زدن خانه فاطمه (س) و استناد عبدالله بن زیبر به آن

آتش زده شدن خانه حضرت فاطمه (س) چنان معروف و مشهور بوده که وقتی عبدالله بن زبیر بر شهر مکه مسلط شد، اعلام کرد: هر کس با من بیعت نکند خانه او را آتش می زنم، آن گونه که خانه فاطمه را آتش زدند و سپس حسن بن محمد بن حنفیه که بیعت نکرده بود را دستگیر و زندانی کرد و خانه او را آتش زد و بنی هاشم را در شعب جمع کرده و می خواست آنها را زنده زنده در آتش بسوزاند. (مروج الذهب، جلد ٣، صفحه ٧٧)

این هم یک نوعی آزادی و دموکراسی است که اول بر حکومت مسلط شوند و سپس شروع به بیعت گرفتن کرده و هر کس مخالف باشد، باید خانه او را آتش زده و اهل خانه نیز در آتش سوزانده شوند! در شهر مدینه تمام مردم انصار - که اکثریت شهر بودند- و بخش عمده ای از مهاجر طرفدارحضرت علی (ع) بودند، اینان که اکثریت را تشکیل می دادند مخالف بیعت با خلیفه اول بودند و چون حکومت آنان مشروعیت الهی نداشت سعی کردند مشروعیت مردمی را با تهدید و تطمیع دست و پا کنند.

کسی که بعداً خودش خلیفه شد به درب منزل حضرت علی(ع) آمد - در حالی که حضرت علی(ع)، حضرت فاطمه(س) حسن(ع) و حسین(ع) وطلحه و زبیر و عده ای از بزرگان قبایل مهاجر و انصار داخل منزل بودند و از بیعت خود داری می کردند- و گفت: یا برای بیعت با ابوبکر بیرون می آیید و یا آنکه خانه را با اهل آن به آتش می کشم، زبیر شمشیر خود را برهنه کرد و از منزل بیرون آمد ولی مهاجمان به خانه، او را سنگ باران.کرده و سپس او را دستگیر کردند.(تاریخ طبری، جلد ٢، صفحه ۴۴٣)

اسامی مهاجمان به خانه حضرت زهرا(س)

1.      خلیفه اول، وی موقع مرگ خود از این تهاجم اظهار تأسف می کرد، بنابراین معلوم می شود به دستور او انجام شده است. (شرح نهج البلاغه ابن ابی الحدید، جلد ۶، ص ۵١)

2.      خلیفه دوم (تاریخ طبری، جلد ٢، ص ۴٣٣ و کنزالعمال جلد ۵، ص 651)

3.      اسید بن حضیر (الامامة و السیاسه جلد ١، ص 11) [ نام وی را برخی اسید بن حصین گفته اند] (احقاق الحق، جلد ٢، ص ٣٧٠)

4.      سلمة بن سلامة (شرح نهج البلاغه، جلد ۶ ، ص ۴٧)

5.      ثابت بن قیس خزرجی (همان مدرک)

6.      خالد بن ولید (همان مدرک)

7.      محمد بن مسلمة (همان مدرک، ص ۴٨)

8.      بشیر بن سعد (احتجاج، جلد ١، ص ۴١۴ و اختصاص مفید، ص ١٨۵)

9.      ٩ - مغیرة بن شعبه (همان مدرک)

10.  ابوعبیدة بن جراح (اختصاص مفید، ص ١٨۵)

11.  سالم مولی ابی حذیفه(همان مدرک)

12.  معاذ بن جبل (الوافی بالوفیات، جلد ۶ صفحه ١٧ . ملل و نحل، جلد ١ ص ۵. الامامة و السیاسة، جلد ١ ص ١٢)

13.  قنفذ (همان مدرک)

14.  عثمان (اختصاص مفید، صفحات ١٨۴ و ١٨٧)

15.  عبدالرحمن بن عوف (شرح نهج البلاغه، جلد ۶، ص ۶٨و البدایه و النهایه، جلد ۵، ص ٢۵٠ و سیر اعلام النبلاء، ص ٢۶)

16.  زیاد بن لبید (شرح نهج البلاغه، جلد ۶، ص ۶٨)

17.  معاویه بن ابی سفیان (وقعه صفین، ص ١۶٣)

18.  عمروبن عاص(همان مدرک)

19.  زید بن اسلم (احقاق الحق، جلد ٢، ص ٣٧٠)

«اینان کسانی هستند که نام خود را بر پیشانی تاریخ به عنوان مهاجمان و آتش زنندگان به خانه وحی ثبت کردند» 

و اما برخی از کسانی که داخل منزل بودند عبارتند از:

1.      حضرت علی(ع)

2.      حضرت فاطمه زهرا(س)

3.      امام حسن(ع)

4.      امام حسین(ع)

5.      زبیر (تاریخ طبری، جلد ٢، صفحه ۴۴٣)

6.      طلحه (همان مدرک)

7.      ثابت بن قیس(شرح نهج البلاغه، جلد ٢، ص ۵٠)

8.      سعد بن ابی وقاص (همان مدرک)

9.      مقداد (همان مدرک)

10.  سلمان (کتاب سلیم، جلد ٢ ، ص ۵٨٠)

11.  ابوذر(همان مدرک)

12.  عباس بن عبدالمطلب (الامامة و السیاسة، جلد ١، ص ١١)

13.  اکثر بنی هاشم، ابن ابی الحدید یک مرتبه گفته جمعه هاشمیین و سادات داخل خانه بودند (شرح نهج البلاغه، جلد ۶، ص ۴٨) و یک مرتبه گفته مردمی از بنی هاشم داخل خانه بودند (شرح نهج البلاغه، جلد ٢، ص ۵۶)

به هرحال جای این سؤال باقی است که حکومتی که مشروعیتی نداشت و هنوز عده زیادی با آن بیعت نکرده بودند، چگونه حق داشت خانه وحی را به آتش کشد، انسان های بی گناه بلکه معصوم را بکشد و عده ای را تهدید و مورد شکنجه و ضرب و شتم قرار دهد؟ و چگونه عده ای چنین حکومتی را جانشین حکومت رسول خدا(ص) می دانند؟ امیرالمؤمنین علیه السلام خلیفه و جانشین حکومت رسول خدا است که می گوید: اگر همه دنیا را به من بدهند در برابر آنکه به مورچه ای ستم کنم هرگز نخواهم پذیرفت.