همه چیز برای او...

امام باقر علیه السلام در پاسخ به عبد الحمید واسطی که از سختی دوران انتظار سخن می‌گفت، فرمودند:

یَا عَبْدَ الْحَمِیدِ أَ تَرَى مَنْ حَبَسَ نَفْسَهُ عَلَى اللَّهِ لَا یَجْعَلُ اللَّهُ لَهُ مَخْرَجاً بَلَى وَ اللَّهِ لَیَجْعَلَنَّ اللَّهُ لَهُ مَخْرَجاً رَحِمَ اللَّهُ عَبْداً حَبَسَ نَفْسَهُ عَلَیْنَا رَحِمَ اللَّهُ عَبْداً أَحْیَا أَمْرَنَا...

ای عبد الحمید! آیا گمان می‌کنی کسی که خودش را وقف خداوند کند، خدا فرجی برای او قرار نمی‌دهد؟ آری! به خدا قسم خداوند حتما برای او گشایشی قرار می‌دهد. خدا رحمت کند بنده‌ای را که خود را وقف ما نماید؛ خدا رحمت کند بنده‌ای را که امر ما را زنده بدارد...

توضیح: «حبس نفس» برای امام علیه السلام به این است که انسان همه‌ی امکانات خود را از آنِ ایشان ببیند و در مسیری که مورد رضای ایشان است، به کار گیرد؛ دستش برای امام کار کند، زبانش در جهت اهداف ایشان به کار گرفته شود، قدمش در راه برآوردن منویات ایشان برداشته شود، و... .  

(بحارالأنوار، ج52، باب 22، ص126، حدیث 16/ توضیح: در سلوک منتظران، ص280)